R5

- Chwila, moment. Czy dobrze zrozumiałam? Uważacie mnie za jakąś super Łowczynię bestii, która ma jakieś super zdolności i w jakiś super sposób ma uratować wasz cholerny świat? Hahahaha, dobre sobie. Żegnam państwa, nie chcę uczestniczyć w tym szalonym zebraniu cyrkowców.
- Sophie!
- Nie dam robić z siebie idiotki! Nie ma takiego czegoś, magia nie istnieje, to wszystko jest cholernym snem!!! - Wybiegłam z gabinetu, nawet nie oglądając się za siebie.
Nie chciałam aby za mną szli. Bałam się tego, co mogłabym usłyszeć. Skręciłam ostatni raz w lewo i przysiadłam na posadzce. Nie wiedziałam gdzie jestem, miałam problem ze złapaniem oddechu.  Schowałam głowę między kolana, a z moich ust nagle wydobył się histeryczny śmiech. Przecież to niemożliwe. Moi rodzice to zwykli ludzie, niby jak mieliby pochodzić z pradawnej rodziny Łowców? Mama dentystka, tata wykładowca biologii na uniwersytecie. Nic nadprzyrodzonego. Nic nienormalnego. Nic niepokojącego, wskazującego na ową "inność". Nie usłyszałam kroków nadchodzącego Jasona. Chłopak przykucnął naprzeciw mnie i podniósł twarz tak, abym go widziała, a on mnie. Otarł łzę spływającą po moim policzku, która nie miała prawa się pojawić.
- Hej, mała, co jest?
- No nie wiem, pewnie nic. Wcale mi się świat nie wali. Nawet nie wiem czy mogę wam wierzyć. Przecież nie ma takiego czegoś jak wampiry, demony, ani tym bardziej magia!
- Czyli uważasz, że jestem nieprawdziwy?
- Nie to nie tak... Widziałam cię tam, w kafejce.
- No właśnie, a teraz widzisz mnie tu. Czemu nie chcesz uwierzyć?
- Bo to niemożliwe!
- Spójrz.
Wyjął nóż i przyłożył sobie do zgięcia łokcia. W jednym momencie zrozumiałam, co chce zrobić.
- Nie! - szepnęłam.
- Czekaj...
Patrzyłam, jak rozcina sobie ramię. Krew kapała na posadzkę, a on nic sobie z tego nie robił. Sięgnął do kieszeni i wytarł chusteczką ramię. Nagle rana zaczęła się zasklepiać. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Po kilku sekundach z rozcięcia zostało tylko drobne zaczerwienienie.
- Nadal nie wierzysz?
- Jak....?
- Jesteśmy pół wampirami, pamiętasz?
- Och. Racja. Ale to przecież jest sen.
- Nie.
- Tak.
- Nie. Jak mam ci to udowodnić?
- Nie wiem.
Nastała cisza. Żadne z nas się nie odzywało.
- Chcesz się przejść? - szepnął Jason.
- Tak, chętnie.
Chłopak wstał i podał mi rękę. Ruszyliśmy korytarzem, a ja, nie mogąc powstrzymać pytań cisnących mi się na usta, zaczęłam rozmowę.
- Jakie.... moce mają Łowcy?
- Jesteśmy szybsi, silniejsi od innych, trudniej nas zranić, a nasze rany goją od razu. Widzimy w ciemnościach i jesteśmy artystami. Wiesz, piszemy, rysujemy i takie tam. Do tego umiemy hipnotyzować oraz mamy zdolności telepatyczne. No i do tego nieśmiertelność. Poza tym, zwykli z nas ludzie.- przerwał na chwilę - Nie zauważyłaś, że lubisz chodzić w nocy? Że prawie w ogóle nie chorujesz? Że jesteś najzwinniejsza w szkole, a z zajęć artystycznych oraz angielskiego masz najlepsze oceny? Nie wmówisz mi teraz, że nie.

Zamurowało mnie. Miał rację we wszystkim.

- Widzę, że właśnie uświadamiasz sobie prawdę, czyż nie? - zapytał ze złośliwym uśmieszkiem.

Miałam ochotę mu przywalić w tą uśmiechniętą twarz. Mój świat się wali, a on śmieje!

- Spadaj. - Tylko na tyle było mnie stać.

- Nigdy.

- Czy... to prawda? Jestem jedną z was?

- Tak. Nie. To skomplikowane. Jak się tu dostałaś?

- Normalnie. Poszłam spać i nagle byłam w jakimś ciemnym Pokoju, jak to nazwaliście, i kula światła weszła we mnie.

- Weszła w ciebie?
- No tak, chyba wiesz o co chodzi. Znalazłam się przed drzwiami do Akademii, przesunęłam ręką po tych znaczkach...

- Runach.

- .... i  weszłam. Znalazłeś mnie i koniec historii.

- Ciekawie. Nikt nie umie wejść sam do Akademii, chyba że jest Łowcą.

- Przed chwilą mówiłeś, że jestem. 

- Nie do końca. Musisz przejść inicjację, o ile chcesz zostać jedną z nas.