Prolog

Jak dotąd moje życie nie było aż takie złe. Miałam wspaniałą  przyjaciółkę, nie brakowało mi niczego. W szkole byłam jedną z lepszych, należałam do samorządu uczniowskiego. Spełniałam się w moich hobby, a jedynym problemem były bardzo napięte stosunki w rodzinie -  nie umiałam dogadać się z rodzicami ani tym bardziej z bratem. Ciągłe kłótnie doprowadzały mnie na skraj szaleństwa i miałam pewien okres gdy się cięłam i muszę przyznać, to nie jest takie złe jak opisują.... wprost przeciwnie.
Tego (nie)zwykłego dnia poszłam jak zawsze do szkoły, przygotowana na prawie wszystkie lekcje. Jedynym nienormalnym wydarzeniem było to, że jakiś chłopak dosiadł się do mojego i Evelyn stolika w pobliskim barze. Nadal pamiętam spłoszony wzrok Allison, naszej kelnerki, obsługującej tego gościa. Z resztą nie dziwię się jej.W miasteczku jak Tamphvill (mimo że nie jest zbyt małe) każdy każdego zna, a przed wścibskimi staruszkami nic się nie ukryje. Nasz sąsiad miał kaptur na głowie zasłaniający twarz i nie wyglądał ani trochę znajomo, co - jak się domyślam - przerażało All, która pracuje tu od stosunkowo niedawna. Dziwne było też to, że przysiadł się do nas, choć każdy wie, że ten stolik jest zawsze zajęty o tej porze przeze mnie i Evelyn. Moja przyjaciółka dzielnie zniosła jego towarzystwo, mimo że ledwo wytrzymała. Ev jest znana ze swojej bezpośredniości i impulsywności, a obecność kogoś nieznajomego, mocno ją irytowała. Ja tymczasem przez całe dwie godziny próbowałam bezskutecznie zajrzeć pod jego kaptur. Czułam jakby jakaś niewidzialna siła mnie do niego ciągnęła, siła, której nie znam, która jest o wiele silniejsza niż cokolwiek, co dotychczas czułam, pchała mnie w jego kierunku. Niestety, nic nie widziałam prócz czarnego materiału. Wychodząc z knajpki, rzuciłam ostatnie spojrzenie w tamtym kierunku i wtedy je dostrzegłam. Szaro - niebieskie oczy wpatrujące się we mnie z taką intensywnością, że czułam jakby patrzyły w moją duszę i w jednym momencie poznały wszystkie jej sekrety. Przerażona odwróciłam wzrok i pospiesznie zamknęłam drzwi. Podchodząc do Evelyn mimowolnie zerknęłam przez szklaną szybę na stolik. Nie było go tam.